Dus toch de auto opgehaald en met de auto vol spullen de stad in.
Na een zoektocht kwamen we aan op Arlington. De grootste militaire begraafplaats in de US.
En geloof me dat was indrukwekkend. Kippevel op bepaalde stukken. Dan keek je om je heen en je zag alleen maar kruisen staan. Pffff.
Bij de onbekende soldaat aangekomen waren we net op tijd voor de wisseling van de wacht. Maar er liepen een hoop lui in strakke pakkies en volgens mij zou er nog wel wat kunnen zijn.
Dus Ron zou Ron niet zijn als hij niet ff op onderzoek kon gaan. Aan zo een Honor guard gevraagd waarom er zoveel lui rondliepen en nu bleek dat met een uurtje een speciale delegatie een krans zou leggen en dat gaat dan met veel pracht en praal.
Wilden we daar op wachten??? Ja natuurlijk dat moet je zien. Wat een mooi gezicht zeg al die lui zo strak zulke rechte lijnen en het respect en waardering dat men toont. Daar kunnen ze thuis nog wel wat van leren.
Hierna afgezakt naar beneden want Ann had bedacht dat we vanaf Arlington de Metro zouden pakken de stad in en dan de bezienswaardigheden zouden bekijken maar onderweg ging ze steeds langzamer lopen en hebben we besloten dat het toch verstandiger was gewoon met de auto af te zakken en zo Washington op zijn Amerikaans te bekijken.
Dit ging ook goed we stonden heel dicht bij het Capitol en later op de middag heel dicht bij het Witte Huis wat binnenkort donkerder zal zijn zoals de meeste Amerikanen (die wij erover gesproken hebben) hopen.
Lekker wat gelunched in het National Museum waar alleen het drinken naar chlorine smaakte.
Na de lunch lekker rondgewandeld bij het Capitol en zijn vijver en daarna bij het Witte Huis want dat soort dingen moet je in Washington toch gezien hebben. Jor en Ron hebben nog wat tshirts gekocht en Chantal een leuke trui en twee kadootjes voor Ann.
Daarna de auto weer in want we moesten nog drie kwartier rijden naar Debbie. Onderweg nog even gestopt bij de Starbucks en onderweg ook nog even Bart en Dees gebeld om ze een prettige vakantie te wensen. Want die leven deze vakantie aardig met ons mee en we moeten elkaar al 5 weken missen haha. Nou ja dan draaien we binnenkort wat vaker de woonboot.
Op de snelweg naar Deb kwamen we vast te zitten in de files en na een uurtje sjokken reed er een gele mini ons voorbij en volgens mij (ron) was dat Debbie haar auto. Dus toeteren en zwaaien en die vent zwaaide terug. Men zwaaide wel vaker naar hem. An lag ondertussen te slapen dus ik maakte haar wakker en vroeg wat de nummerplaat van Deb ook weer was, want die was aardig apart. En ja hoor dat was Steve die onderweg was van zijn cursus naar huis.
Dus An had Deb even gebeld dat we achter hem zaten en dat we hem zouden volgen. Dus Steve begon nog harder te zwaaien.
Rond 6 uur waren we bij Steve en Deb en daar werden we heel hartelijk ontvangen en Deb en Ann gingen door waar ze vorig jaar gebleven waren. Maar gelukkig voor mij was Steve er nu ook dus ook ik had wat te kletsen en de medereizigers voelden zich hier ook gelijk op hun plaats. Oh wat een mooi huis hebben ze hier zeg. Met diverse Xboxen en Wii apparaten en zelfs een penisvision. Haha dat leg ik thuis nog wel uit.
Na wat kletsen en wat douches zijn we lekker gaan eten bij de Mexicaan. Heerlijk alleen Chantalletje koos een bakkie soep want die was zo een grote kom gewend en die kreeg een klein koppie dus daar werd snel nog wat voor geregeld en rond 22.00 uur liepen we weer naar buiten.
Snel alle bedden klaargemaakt, koffers in de garage en snurken want Steve moet morgen om 5 uur al weer op pad en wij wilden nog wat zien van Baltimore. Ron An Steve en Deb hebben boven nog ff gezellig zitten keuvelen en de rest sliep als een blok.
Rond elf uur ging bij ons ook het licht uit morgen hebben we nog een hele dag Baltimore met Deb en ’s avonds is Steve er weer bij.
Echt gastvrij zijn ze je mag en kan hier alles te gek. Wat een heerlijk stel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten